Әкеңдi тыңдамай,
Не қылған баласың?
«Кетем» деп қалаға,
Мазамды аласың.
Қалада қаңғырып,
Далада қаласың.
Деп әке нелiктен,
Бетiмнен қағасың?
Қайырмасы:
Бала, бала, бала, бала, бала-ай!
Iсiң шала, шала, шала, шала!
Ойың дала, дала, қалада.
Көке, көке, көке, көке, көке,
Менi тектен-текке, текке сөкпе.
Тердi бостан-босқа төкпе, көкешiм!
Қалаға барып көр,
Бұзықтар сабасын.
Ауылда қалсаң ғой,
Қозы-лақ бағасың!
Ауылда қалар ем,
Жоқ, әке, таласым.
Маңыратып бағатын,
Мал қайдан табасың?
Мал басы азайды,
Өзiң де байқарсың.
Соятын мал таппай,
Сандалып қайтарсың!
Қалаға қаңғитын,
Ендеше ойым жоқ.
Ал бiрақ ауылда
Бағатын қойың жоқ.